زنی حدودا نود ساله را می شناختم که هرگز از هیچ چیز ، ناراحت نمی شد او هیچگاه عصبی نبود،پیوسته آرام و پرنشاط ،همیشه در آرامشی خدایی بود. باهمه کس و همه چیز و حتی خودش در آرامش بود.

از او پرسیدند چگونه می تواند تحت همه شرایط آسوده خاطر باشد؟

زن پاسخ داد:

من هر شب کودکی می شوم و قبل از خواب به گوشه ای ساکت و خاموش می روم . در سکوت به خدا فکر میکنم ، همه نگرانی ها ،تشویش ها و مسائل روز را یک یک بر...دامان خدا می گذارم اگر از کاری که کرده ام یل حرفی که زده ام احساس گناه کنم ، اگر کسی را رنجانده باشم ، این ها را درسکوت به خدا می گویم و از او طلب بخشایش می کنم و بخشایش او را می پذیرم.

اگر نگران چیزی باشم ،آن را به خدا می سپارم و رهایش میکنم...

اگر احساس تنهایی کنم و یا تصور کنم که کسی مرا دوست ندارد ،همه را به خدا می گویم و آنگاه خدا مرا درآغوش پر مهرش می گیرد.

همیشه وقتی که به این ترتیب همه چیز را رها میکنم وبه خدا می سپارم آرامش عظیمی می یابم و همه فشارها ، تشویشها و مصیبت ها ناپدید می شوند.

بسیاری از ما می کوشیم که بار مشکلاتمان را به تنهایی تحمل کنیم ویا چاره ای برای آنها بیابیم . همین امروزاین بارها را فرو افکنید .آنها را به خدا بسپاریدو در سکوت مشکلات خود را یک یک به خدا بگویید،دعا کنید تا چاره ای پیدا کنید ، صمیمانه دعا کنید و ایمان داشته باشید که خداوند شما را تنها نمی گذارد