از نکات قابل توجه دیگر بازی «بابک حمیدیان» در دو نقش مهم واقعه عاشورا یعنی یزید و ابن زیاد در فیلم رستاخیز است. اینکه چه منطقی پشت این مساله بوده است و احمدرضا درویش چطور به این نتیجه رسیده است که از یک بازیگر در دو نقش مهم تاریخی استفاده کند، مشخص نیست و مخاطب نیز با این گره کور که دراوائل داستان وی را در شناخت شخصیت ها به اشتباه می اندازد، تا انتهای فیلم مواجه است و با همین سردرگمی نیز سالن سینما را ترک می گوید؟!

البته شخصیت پردازی فیلم رستاخیز نیز چندان در شأن واقعه عاشورا نیست. نشان دادن تصویر حضرت اباالفضل العباس(ع) در این فیلم مورد انتقاد بسیاری از منتقدین و مراجع تقلید قرار گرفته است. شخصیت حضرت عباس (ع) در این فیلم چنان تک بعدی است که نمی تواند انتظار مخاطب را در خصوص شخصیت این بزرگوار برآورده سازد. ما در فیلم رستاخیز بیشتر شاهد خشم عباس(ع) هستیم تا دیگر حالات و فضائل اخلاقی این بزرگوار و با توجه به شخصیت پردازی ضعیف داستان، ابعاد دیگر شخصیت ایشان در داستان پنهان می ماند. از این روست که باید با علما و مراجع در زمینه عدم نمایش چهره این شخصیت بزرگ عاشورا هم عقیده بود. سینما رسانه ای است که به دلیل زمینه دیداری قابلیت آن را دارد که کلیت یک فضا یا شخص را نمایان سازد و مخاطب نیز با این مساله کمتر برخوردی انتزاعی دارد و غالبا آن شخصیت و فضا را همانطوری که در سینما و فیلم ارائه می شود، می پذیرد. از این رو چنین شخصیت پردازی های تک بعدی و ضعیفی می تواند ضربه بزرگی به اصل واقعه وارد نماید. این درحالی است که رسانه های دیگر مانند رادیو به این دلیل که به صورت شنیداری وقایع را ترسیم می کنند کمتر چنین آسیبی را به همراه دارند و با توجه به گستره ذهن انسان، اندیشه مخاطب در این زمینه محدود نیست و روایت های ضعیف کمترمی تواند به حالت قدسی چنین وقایع و شخصیت هایی ضربه وارد کند.

به هر شکل فیلم رستاخیز با چنین شخصیت پردازی ضعیفی نمی تواند روایت خوبی از واقعه عظیم عاشورا باشد. رستاخیز از این نظر خط قرمزهای دیگر را نیز به راحتی پشت سر می گذارد. برخورد کلیشه ای و کلی با واقعه عاشورا یکی دیگر از خط قرمزهایی است که رستاخیز از آن گذر کرده است. فیلمنامه سعی دارد تمامی وقایع مهم ظهر عاشورا را در خود بگنجاند و از این رو تلاشی ناکام به مثابه ریختن بحر در کوزه است.

رستاخیز توانست سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن جشنواره فیلم فجر را از آن خود کند. «استفان واربک» در آهنگسازی فیلم رستاخیز از سازهای کوبه ای که بیشتر نمایانگر فضای جنگ و ستیز است ، استفاده کرده و از این رو ابعاد دیگر فضای داستان رستاخیز در زمینه آهنگسازی نیز تحت شعاع این موضوع قرار می گیرد.شاید واربک برای آهنگسازی فیلم درویش نگاهی هم به آهنگ فیلم «محمدرسول الله(ص) » داشته است، چراکه می توان در این زمینه شباهت هایی را احساس کرد. اما بدون شک می توان در این زمینه گفت که واربک به سبب عدم داشتن ریشه های فرهنگی وشناخت دقیق واق