پرفروش‌ترین داروهای ایران(2)
9-ویال ایمی پنم (Imipenem+Cilastatin) در ردیف داروهای ضد باکتری قرار می‌گیرد و برای درمان عفونت‌های افراد مبتلا به نقص ایمنی، عفونت‌های داخل شکمی، عفونت‌های استخوان و مفاصل، عفونت‌های پوست و بافت نرم، عفونت‌های راه ادراری و راه صفراوی، پنومونی اکتسابی بیمارستانی به کار می‌رود.

10 - آمپول سوماتروپین (Somatropin ) با نام علمی Growth Hormone در درمان کوتاهی قد ناشی از کمبود هورمون رشد از جمله در کوتاه قدی در سندروم ترنر به کار می‌رود.

11- ویال آلبومین ( Albumin)، در گروه دارویی مشتقات خونی قرار می‌گیرد و افزایش دهنده حجم پلاسماست. محلول‌های حاوی آلبومین در درمان فوری کم حجمی خون همراه یا بدون شوک، کمی پروتئین خون در بیمارانی که دچار سوختگی‌های شدید شده‌اند، به منظور حفظ حجم پلاسما و غلظت پروتئین و جلوگیری از غلیظ شدن خون، به عنوان داروی کمکی برای رقیق نمودن خون در اعمال جراحی بای پس قلب استفاده می‌شوند. همچنین از محلول غلیظ آلبومین به صورت کمکی در بیماران تحت همودیالیز و نارسایی حاد کبدی و زیادی بیلی روبین خون نوزادان استفاده می‌شود. آلبومین یک تنظیم کننده مهم حجم خون در گردش است.

12- فیلگراستیم (Filgrastim)، شکل مصنوعی G-CSF (فاکتور محرک کلنی گرانولوسیت) است، نوعی پروتئین طبیعی که عامل تولید گلبول‌های سفید خون است.

کمبود G-CSF خطر عفونتهای باکتریایی را افزایش می‌دهد. این دارو مغز استخوان را وادار به تولید گلبول‌های سفید خون می‌کند و بدین ترتیب از خطر عفونت می‌کاهد و سبب ورود سلول‌های مغز استخوان به خون می‌شود تا در آنجا تجمع کنند و بیماری مغز استخوان درمان شود یا در طول درمان سرطان پیشرفته جایگزین مغز استخوان از دست رفته بشود.

فیلگراستیم را برای درمان بیماران مبتلا به نوتروپنی مادرزادی (کمبود G-CSF)، برخی بیماران ایدزی و کسانی که به تازگی مقدار زیادی شیمی درمانی یا پرتو درمانی در خلال پیوند مغز استخوان یا برای درمان سرطان دریافت کرده‌اند تجویز می‌کنند. این بیماران مستعد ابتلا به عفونت‌های مکرر و شدید هستند. درد استخوان یکی از عوارض شایع درمان با فیلگراستیم است که با مصرف ضددردها قابل کنترل است. اگر این دارو به بیمارانی که دچار برخی اختلالات خونی نادر هستند داده شود خطر لوسمی بالا می‌رود.

13-ویال اینترفرون بتا (Interferon β – 1b)، از جمله داروهای بیماران ام اس است. اینترفرون‌ها در برابر عفونت های ویروسی مقاومت می‌بخشند و در واکنش‌های ایمنی طبیعی بدن، حتی در غیاب ویروس ها، شرکت دارند. حداقل سه نوع متفاوت از اینترفرون‌های انسانی شناسایی شده‌اند که برحسب اثر ضد ویروسی، ضد رشد و فعال‌سازی سلول کشنده طبیعی به اینترفرون‌های آلفا، بتا و گاما تقسیم بندی می‌شوند. این پروتئین‌ها توسط لوکوسیت‌ها، لنفوسیت‌ها، فیبروبلاست‌ها و سایر سلول‌های سیستم ایمنی تولید میشوند.