فیلم های هالیوودی یا نویسنده های افغان
دیگه واقعا یقین کردم که فرهنگ خیلی غنی، محجوب و زیبایی داریم. کمتر شده بخوام فیلم های ایرانی خودمون رو ببینم بخاطر فیلم نامه های ضعیف که بیشتر به هدف پولسازی با ستاره های سینما یکسری دیالوگ ها رو پشت هم ردیف میکنند که کافیه با برین استم ات بشینی نگاهشون کنی و اصن قشرو لازم نیست بکار بگیری
و معمولا فیلم های هالیوودی میبینم. آخرین فیلمی که دیدم فیلم همینگوی و گلهورن بود که فیلم بسیار مفتضح با محوریت کاملا ج.ن.س.ی. بود.
هنوزهم طعم چندش آورش تو ذهنم هست و کلا هیچی ازش نفهمیدم چون دستم رو کلید فوروارد بود و با فرکانس دو بار در دقیقه جلو میزدم به امید اینکه دیگه تمومه و بالاخره این هم مثه بقیه دوسه تا داره و تموم میشه ولی کلا دوسه تا صحنه ی جنگ بود توی یک فیلم س.ک.س.ی.
با اون همه بودجه و ستاره هاش مثه نیکل کیدمن.
کم نیستن اینا. این یکی ولی دیگه هیچ محتوایی نداشت آخه .
تا اینکه امروز اتفاقی دیدم رو فلش مموریم یک فیلم هست :
the kite runner
بادبادک باز
از رمانی به همین نام از یه نویسنده ی افغان : خالد حسینی
آدم روحش زنده میشه مغرور میشه که از این فرهنگه و
و مایوس که چرا این قدر این فرهنگ و کتابا و فیلمای خودمون مهجور موندن. مثه همیشه این دوتا آفت ظاهرگرایی و سطحی نگری گند زده به کل داشته های با ارزشمون (توخود فیلم هم میشه اینو بفهمی )
روزمو نساخت،
یک ماهمو ساخت.
میدونم قدیمیه ولی ببینینش


بعدنوشت 1: قسم میخورم پست بعدیم علمی باشه.
بعدنوشت 2: باید تو گروه کافه کتاب می بود ولی یادم رفت و امکان ویرایشش هم وجود نداشت مگه اینکه حذف کنم از اول. درسته مدیریت محترم؟